Κυριακή 24 Ιουνίου 2012

ΑΞΙΟΘΑΥΜΑΣΤΗ ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΠΙΣΤΕΩΣ

ΑΠΟ ΚΥΡΙΑΚΗ ΣΕ ΚΥΡΙΑΚΗ

 

Ο ταπεινός επιστήμων και η γονυκλισία σώματος και ψυχής.

βιοχημικός αρών Τσιχανόβερ τιμήθηκε μέ τό βραβεο Νομπέλ Χημείας 2004 γιά τήν μεγάλη του πιτυχία στόν πόλεμο κατά το καρκίνου (νακάλυψε τό νζυμο-καταστροφέα τν πρωτεϊνν πού προκαλον τόν καρκίνο).Πρίν πό νάμισυ χρόνο πιφανής πιστήμονας δωσε μία νδια-φέρουσα συνέντευξη (BHMAGA- ZINO, σελ. 56, φημ. ΒΗΜΑ 18/11/2005).κεί νάμεσα στά λλα,λέει καί τά ξς:

-ν μέ ρωτήσετε τί εμαι καί σς π «πιστήμονας»,καί μετά μο ζητήσετε νά σς ξηγήσω τί ννο, θά σς π τι εμαι νας θεατής. Δέν κάνω κάτι. κολουθ πλά τόν Θεό, τά βήματα το Θεο. Ατός εναι πού κάνει τά πάντα.λες ο νακαλύψεις εναι δικές του. γώ δέν νακάλυψα τίποτε. κενος μέ δηγε στό νά κάνω πιστημονικές νακαλύψεις. 
Καί τότε ναρωτιέμαι, στήν περίπτωση πού κάτι πάει στραβά, πώς θά μπορέσω νά τό διορθώσω. Ατό ποτελε τό μέγιστο τς δικς μου παρέμβασης. 
Πς νά σς τό π; γώ εμαι να εδος ρευνητή· νας νθρωπος πού ποκαλύπτει πράγματα. δουλειά μου εναι νά ποκαλύπτω τά μυστικά τς φύσης. Καί ταν ποκαλύπτεις τά μυστικά τς φύσης, γίνεσαι πολύ ταπεινός. Γιατί πολυπλοκότητα τς δημιουργίας εναι τόσο μεγάλη, πού νθρωπος ναγκάζεται νά τοποθετήσει τόν αυτό του στίς σωστές διαστάσεις· καί τότε δέν θέλει οτε ξουσία, οτε τίποτε.
 * * * 
Εναι ξια θαυμασμο ταπείνωση το μεγάλου ατο πιστήμονα. Μήπως μως εναι καί νας δριμύς λεγχος γιά τήν δική μας λλιπή ταπείνωση; Ταπείνωση χι πιά νώπιον το μεγαλείου τς δημιουργίας το κόσμου, λλά νώπιον το Χριστο καί το ργου Του γιά τήν σωτηρία μας.
 Στόν σπερινό τς Κυριακς τς Πεντηκοστς γονατίζουμε τήν ρα πού διαβάζονται κενες ο ραιότατες εχές τς ορτς. σωματική ατή κίνηση εναι συμβολική: δείχνει τήν ταπείνωσή μας. Γιά νά εναι μως σωστή καί πλήρης πρέπει νά συνοδεύεται καί πό τήν ταπείνωση τς ψυχς. φομα καί ψυχή συνιστον τόν να νθρωπο. 
Γι᾿ατό, λέμε σέ να τροπάριο τν ποστίχων(Κυριακή Πεντηκοστς,σπέρας): «μες,ν καί προερχόμαστε πό τούς πίστους,εδωλολάτρες καί ρθολογιστές,ξιωθήκαμε το θείου φωτός·γιατί στηριχθήκαμε στά λόγια καί τά διδάγματα τν ποστόλων,πού μιλον γιά τήν δόξα το Θεού,το εεργέτου τν λων.Μαζί μ᾿ ατούς,λοιπόν, ποκλίνοντας καρδιές καί γόνατα,μέ πίστη ς προσκυνήσωμε τό γιο Πνεμα,τόν Σωτήρα τν ψυχν μας.»
 Τό νά γονατίσουμε σωματικά εναι μλλον κάτι εκολο. Τό δύσκολο εναι τό γονάτισμα τς ψυχς μας, δηλ. ταπείνωση. Γιατί ραγε; Γιατί,ταπείνωση σημαίνει: μπιστεύομαι τόν Χριστό σέ λα. Καί κάνω πακοή σ΄Ατόν, σέ λα. Ετε μο ρέσουν, ετε χι. Γιατί ξέρω τι ο δηγίες το Χριστο μέ δηγον κοντά Του. Στήν πράξη, ατό πιτυγχάνεται μέ τήν πακοή στίς πνευματικές συμβουλές καί δηγίες το ερέα-πνευματικο πατέρα πού μς δηγε μέ σφάλεια στόν Χριστό.